zaterdag 30 november 2013

Angorakonijnen China

Als dierentolk ben ik in staat om met veel (soorten) dieren overal ter wereld contact te leggen. Zoals via email of Skype gepraat kan worden worldwide, zo kan ik ook communiceren met dieren die zich ergens anders bevinden dan waar ik ben.

Vandaag nam ik de tijd om te kijken naar het filmpje dat gemaakt is van angorakonijnen in China. De dieren worden vastgebonden en zonder verdoving wordt de vacht van hun lijf geplukt. Daarna worden ze weer in hun hok gezet, waar ze alleen zitten en geen contact hebben met andere konijnen.
Het filmpje is natuurlijk niet leuk om te zien. Maar als dierentolk is het een vereiste dat je dieren zonder oordeel benaderd. Dus ik schakel de beelden en indrukken die ik binnen heb gekregen uit en stel me in op de konijnen.
Ik merk dat ik goed zit, dat ik contact heb met deze dieren, maar er gebeurt niks. Dan realiseer ik me dat ik ‘te vol’ zit en ik zie dat ik vanaf mijn riante plek een bepaalde vreugde heb die zij niet herkennen. Deze konijnen kennen geen vreugde. Totaal niet. Dus ik moet mezelf neutraler opstellen om met hen te kunnen communiceren.
Ze laten zien dat het licht is bij hen, dat er lawaai is (een soort ‘hoekerig’ geluid wat heel naar is voor ze) en dat ze in een verstilling, een verstijfing leven. Een soort continue freeze-houding.
De dieren willen zo min mogelijk voelen. Zo min mogelijk ervaren.
Het zou me niks verbazen als ze niet normaal eten, maar dwangvoer krijgen. Want om te eten heb je op z’n minst een bepaalde hoeveelheid levensdrift nodig en die merk ik totaal niet bij deze dieren.
Ik ga met ze naar het moment van plukken en hoor dat ze zich zo stil mogelijk houden, in de hoop dat het ophoudt. Maar het houdt niet op. Het krijsen dat ze doen is niet de bedoeling, maar het gebeurt.
Ik krijg door hoe ze zich voelen als ze weer in hun hok zitten (branderig/vurig), maar het moment van plukken kunnen ze mij niet laten ervaren. Ik vermoed dat het zo groots is, dat de dieren op dat moment niet meer aanwezig zijn maar uit hun lichaam treden. Zo hoeven ze het niet te ervaren.
De emotionele pijn, de zielepijn is vele malen groter dan de lichamelijke pijn!
Deze dieren proberen met een minimale ademhaling te leven. Alles wat je aan levensruimte inneemt, is teveel.
Ik merk niet dat ze nog weten wat een normaal konijnenleven is.

Ik vraag wat ik voor ze kan doen, maar ze vragen niks. Omdat ze geen wensen of verwachtingen hebben. Het is totaal doods in hen. Weer krijg ik het beeld dat ze zich zo klein mogelijk maken, zo min mogelijk ademhalen en zo min mogelijk ruimte innemen.
Ik zie dat de mens de wreedste is onder alle diersoorten.
Het zal me niet verbazen als je niet zomaar op zo’n bedrijf binnenkomt. En het zou me ook niet verbazen als werknemers een contract moeten ondertekenen waarin ze zich aan zwijgplicht houden. Allemaal om ‘zeuren’ van buitenaf te voorkomen.
De mensen die er werken zijn hard, gevoelloos en hebben totaal geen aandacht voor het dier. Dat het leeft, is lastig. Want het dier kan doodgaan en dan is het niet meer bruikbaar omdat de vacht niet meer groeit. Ontlasting en urine is ook een lastig iets. Het kan de vacht vies maken.

Ik ben bij varkens in de bio-industrie geweest en dat vond ik ook vreselijk. De apathie en de psychische verminking zijn afschuwelijk. Bij de varkens had ik nog het idee dat er een bepaalde zin was: ons mensen bewust maken dat het zo niet langer kan. Maar bij deze konijnen kan ik geen enkele zin ontdekken. Wat er met hen gebeurt, gebeurt zo massaal, zo stiekem en zo respectloos. Deze konijnen zijn er nog erger aan toe dan de varkens in de bio-industrie.
 
 
 (foto's zijn uit de Nieuwsbrief van de PvdD)