Bultrug Texel (3)

Ik twitterde laatst: ‘Iedereen overleeft de dood’. Dat wordt deze ochtend weer duidelijk als ik contact maak met de bultrug. Hij leeft nog, ook al is het niet in het lichaam waarin hij zich manifesteerde. Vanaf een hoogte kijken we in alle rust naar beneden. ‘Het gaat om grotere processen dan het lichaam,’ hoor ik. ‘De eenheid ligt niet daar, niet in de dualiteit, waar nu zoveel wordt uitgevochten.’ We kijken naar alle heftigheid die rond zijn stranding zijn ontstaan. En die doorgaan: tegenover elkaar staande emoties, verschillende belangen, verschillende denkwijzen en uitvoeringen van die denkwijzen. Boosheid, verdriet, actie, wie heeft macht, zeggingskracht, beslissingsbevoegdheid? Het ziet eruit als een hoop ellende. ‘Hoe hadden we ermee om kunnen gaan?’ vraag ik de bultrug. ‘Het eerste antwoord op alles is: rust. Verbinden vanuit meditatie. Vanuit die hogere, andere laag worden de juiste besluiten genomen.’ Ik doorvoel helemaal wat dit dier, deze geest, bedoelt maar hoe leg ik het uit? Inmiddels heb ik geleerd om daar niet zelf mee te worstelen, maar het de dieren te vragen. ‘Het is simpel,’ antwoordt de bultrug, ‘Als je in een ei of in een cocon zit, dan zie je niet veel. Op een gegeven moment begint het te knellen, moet je eruit en dan… gaat er een wereld voor je open! Allemaal nieuwe mogelijkheden. De grap is: je kern, je wezen, was in de cocon of in het ei hetzelfde, alleen is er veel veranderd.’ De hele tijd is er vrede en liefde rondom hem. Dieren laten van zich horen en gelukkig zijn er steeds meer mensen die hun boodschap verstaan. Hoofdstuk 28 van het boek ‘In de Stilte hoor je alles’ heeft als titel ‘Boodschappers van een betere wereld’. Daarin komen bruinvissen, een dolfijn en een walvis aan het woord. Hoofdstuk 29 gaat over de dappere orka Morgan, ook een boodschapper. Het boek 'In de Stilte hoor je alles' is geschreven door dierentolk Piek Stor in samenwerking met Petra Maartense. Het boek is te bestellen via info@piekstor.nl, www.happyview.info, boekhandels en bol.com

Bultrug Texel (2)

15-12-2012 zocht dierentolk Agnes Jansen contact met de bultrug: "Vanavond heb ik zelf contact gezocht met bultrug Johannes toen ik hoorde dat hij nog leefde en de eerste euthanasiepoging was mislukt. Ik wilde graag iets voor hem doen, wat dan ook, een telepatisch gesprek en/of een uitgebreide healing misschien. Het werd een gesprek in combinatie met een healing: 'Ik hoef niet te overlijden, het is niet nodig dat ik overlijd. Dierenliefde is onbegrensd. Ik heb een boodschap. De wereld is toe aan verandering.' Dan voel ik opeens getouwtrek alsof er aan alle kanten aan hem wordt getrokken. En vervolgens voel ik een groot verdriet om de mensheid. De mensheid schaamt zich diep voor zichzelf, het zijn hele diepe wonden. De bultrug: 'Mijn doodvonnis is a.s., dat voel ik. Ik heb niets te verliezen. Ik word voor veel geld verhandeld. Ze willen alles van mij hebben. Ik krijg geen kans. Jullie worden voorgelogen. Maar de liefde voor dieren is groeiende. Deze wereld zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik kan deze wereld met een gerust hart verlaten. Het was niet voor niets. Doe je best om dieren te verstaan en te begrijpen. We kunnen elkaar woordeloos verstaan. Jullie worden gedwongen je afzijdig te houden. Zoals zo vaak wordt de waarheid verdraait door de mensen die financieel gewin nastreven. Na mij de zondvloed. Ik baad in liefde. Het was niet voor niets, daarom ben ik toch gelukkig.' Liefdevol neem ik afscheid en stuur hem healing. Ik hoop van harte op een wonder en dat er morgen een andere beslissing wordt genomen..."

Bultrug Texel (1)

Op 12-12-2012 strandde een bultrug bij Texel (zie de diverse berichtgevingen op internet). Dierentolk Anna Vos maakte 14-12 contact met het dier en schreef daarover aan een groep andere tolken: "Lieve mensen, ik heb net met de bultrug contact gehad. Ik kreeg door dat hij bewust hier gekomen was om aandacht te vragen voor de noodzaak van mensen om MET dieren te praten en niet OVER ze. Hij gaf door dat mensen niet inzien hoe belangrijk het is voor het voortbestaan van de aarde dat er meer contact gaat ontstaan tussen alle vormen van leven. Veel mensen denken nog steeds dat ze oppermachtig zijn en alwetend en dat ze het recht hebben over de dieren en de natuur te beslissen. De bultrug hield (zo voelde dat voor mij) een pleidooi voor "dierentolken" (ik noem het maar even zo) en hoopt dat er steeds meer mensen zijn die ook dat contact zullen aangaan. Dat was min of meer zijn missie, dat was waar hij aandacht voor vroeg met zijn komst hier: "mensen, praat met ons alsjeblieft". Hij liet me een plaatje zien: de ene groep mensen wil hem per se redden, de andere groep zegt dat dat niet kan, weer een andere groep zegt dat je een stervende meeuw op het strand ook gewoon laat liggen, dus waarom een bultrug dan ook niet, weer anderen zeggen dat ze hem (de bultrug) juist wél uit zijn lijden moeten verlossen. Hij is heel verdrietig dat er over zijn rug heen over hem beslist wordt en actie wordt ondernomen en dat niemand met hem praat, hem vraagt hoe hij hier gekomen is, of dat misschien een reden heeft, of hij misschien een boodschap heeft en wat hij zelf wil. Hij gaf ook door dat er vele dieren zijn die hier zijn om boodschappen aan de mensheid door te geven, wetend dat dit kan resulteren in hun overgaan. Maar ze willen zo graag dat mensen zich bewust worden van het belang van contact tussen al wat leeft. Wat een liefde en wijsheid straalt dit dier uit. Hij wilde dat ik dit doorgaf, dus bij deze. Ik voel me dankbaar dat hij me dit wilde vertellen."

Wat gij niet wilt dat u geschiedt....

Doordat ik via de ‘delicate universal mental language’ met dieren communiceer, word ik vaak geconfronteerd met heel verrassende inzichten. Ik noem het geconfronteerd, omdat het bij mij een kortstondige botsing teweeg kan brengen met wat ik zelf tot dan toe dacht. Het is mij inmiddels duidelijk dat het met dieren hetzelfde is als met mensen: je kunt op verschillende lagen contact hebben met elkaar. Net zoals je op verschillende lagen contact kunt hebben met jezelf. De ene keer ben je heel fysiek georiënteerd, de andere keer ben je in een filosofische bui. Er zijn momenten dat je dingen heel helder ziet en voelt, maar het kan ook zijn dat je mistig in je hoofd bent en het allemaal even niet meer weet. Je communiceert met de ander vanaf de laag waarin je je bevindt. Zit je allebei op een heel ander level, dan versta je elkaar niet en is er geen wisselwerking, geen resonantie. Vanuit de laag waarin dieren en ik elkaar ontmoeten, kan het dus zijn dat ik dingen door krijg die verrassend zijn: - dierentuindieren die doorgeven dat ze ervoor gekozen hebben om een leven in gevangenschap door te brengen - aangespoelde dieren die vinden dat ze niet opgevangen hadden moeten worden - dieren uit de bio-industrie die ervoor gekozen hebben daar terecht te komen om mensen te laten inzien waar ze mee bezig zijn - koeien en varkens die weten dat ze er zijn om opgegeten te worden door mensen - dieren die over hun eigenaren die hen mishandelen of verwaarlozen, zeggen: ‘Ze weten niet beter.’ Allemaal reacties die je niet zo snel verwacht, maar die ik toch hoor. Moeten we dan onverschillig zijn en denken: ach, ze hebben er zelf voor gekozen? Nee, absoluut niet! Want deze dieren zijn niet voor niets in deze omstandigheden terechtgekomen. Deze dieren geven ons een kans om onze inzichten en gedragingen bij te stellen. Maar ook al kan een dier zich ergens nog herinneren dat het een hoger plan dient, op het aardse niveau kan het wel heel zwaar zijn! De fysieke omstandigheden kunnen uiterst belabberd zijn. In de natuur kunnen dieren goed omgaan met fysiek ongemak. Maar voor dieren die door toedoen van mensen in situaties gedwongen zijn die niet bij hun natuur past, ligt het anders. De emotionele en psychische verminkingen komen bij de fysieke lasten op. De dieren zijn niet meer de dieren zoals ze van nature bedoeld zijn. Ze zijn geen eenheid meer, noch met zichzelf, noch met hun soortgenoten. Vroeger worstelde ik met het verhaal van de kruisiging van Jezus. Jezus was ons altijd voorgesteld als held, als Redder, als degene van wie je het uiteindelijk moest hebben. Maar op het moment dat hij gekruisigd werd, was het allemaal heel zwaar voor hem. Ik heb me daar als kind regelmatig over verbaasd: hij wist toch waarvoor hij hier was, hij wist toch wat er ging gebeuren, de lijn met zijn vader daarboven was toch goed, hij had toch vertrouwen? Vanwaar de worsteling en het opzien tegen een kruisiging die zoveel anderen in die tijd ook moesten ondergaan? Pas later begreep ik het grote verhaal om deze gebeurtenis heen en begreep ik ook de onschuld van Jezus. Dieren zijn ook onschuldig, zij hebben niks misdaan, zij zijn zoals ze geschapen zijn met bijpassend gedrag. Wij mensen hebben de wereld uit balans gehaald, onder andere door hoe wij met dieren omgaan. En wij mensen zijn weer in staat om die balans te herstellen. ‘Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet’ lijkt me een mooi toepasbare slogan in onze manier van omgang met dieren. En dan uiteraard wel uitgaand van de natuur van elke individuele diersoort.

Licht naar Syrië

Deze meditatie is een uitnodiging voor iedereen om mee te doen met het sturen van Licht naar Syrië. Hoe het werkt, hoe je mee kunt doen, wordt uitgelegd in deze meditatie. Kijk zo vaak je wilt of doe het op je eigen manier. Je helpt de wereld en je helpt jezelf ermee. Inge De Smedt laat zich in deze meditatie leiden en voeden door "Wij" - onze broeders en zusters vanuit het licht, die in groten getale klaar staan om ons te ondersteunen en hun lichtkracht via ons te laten werken. 10 juni 2012, Erembodegem, Antakara ism Happy View, Jan Ceulemans (camera), Inge De Smedt (meditatie), Petra Maartense www.tweelingzielen.be / www.antakaranacentrum.be / www.happyview.info

De zeehond in Goudswaard

Anna Vos:
De zeehond in Goudswaard trekt aan me. Ik pak zijn foto erbij en stel me voor, vertel dat ik zijn foto op facebook zag. Hij reageert direct:
“Mensen communiceren niet meer wérkelijk met elkaar, van ziel naar ziel. Ik ben ooit opgevangen en weer uitgezet. Ik ben niet bang voor mensen, mensen zijn bang voor elkaar, laten zichzelf niet echt aan elkaar zien zoals ze zijn. Ik laat me zien zoals ik ben, heb niets te verbergen. Waarom doen mensen alsof?
We zijn ‘beings’, geen ’doings’. Het gaat om wie je bent, niet wat je doet... Werk is niet belangrijk als je hart er niet in zit. Is dat wél zo, dan is het geen werk, dan is het liefde verspreiden.”
Ik word emotioneel, voel tranen. De zeehond zegt: “Ja, laat maar zien wat je voelt, dat is goed, mensen laten te weinig zien wie ze zijn. Wij gebruiken al ons potentieel, wij doen wat we zijn, zoals we zijn, wij zijn ons vrije zelf, we laten ons niet kneden. Mensen worden te veel geleefd, laten zich leven. Jullie moeten opstaan, wakker worden.”
Ik vraag: “Waarom ben je hier, op deze plek?”
Hij antwoordt: “Wat denk je zelf?”
Ik reageer: “Ik weet het niet, daarom vraag ik het jou.”
Hij zegt: “Mensen en dieren moeten meer integreren, mensen hebben ons (dieren) nodig, het is belangrijk dat ze naar ons luisteren. Mensen horen toch de aarde te beheren? Maar ze luisteren niet naar ons, ze denken dat ze almachtig zijn. Zonder ons, dieren, is er geen aarde. Mensen vervuilen de aarde en vernietigen haar. Als ze niet uitkijken, is er geen aarde meer omdat die onleefbaar wordt voor dieren. Dat geldt ook voor de zeeën. Wij hebben onze natuurlijke leefomgeving nodig, mensen manipuleren dat.
Ik ben niet verdwaald, ik ben hier bewust, ik wist dat ik mensen zou bereiken die naar me wilden luisteren. Geef door dat mensen dieren nodig hebben – net zoals de bijen dat zeggen. Waarom luisteren mensen niet? Zo velen van ons, dieren, hebben het geprobeerd, maar zijn niet gehoord. Ze hebben zich opgeofferd.”
Ik vraag: “Ben je ziek?”
Hij antwoordt:”Nee, ik wil mensen bereiken. Het water vervuilt, overal ter wereld. Waarom doen mensen dat?”
Het blijft even stil, dan hoor ik: “Ik ga nou eten.”
Hij duikt het water in.
Ik ben stil en vraag me af of ik dit allemaal zelf heb zitten verzinnen.
Dan hoor ik hem ergens onder water (het klinkt alsof hij zijn bek vol vis heeft en met volle mond praat) brommen: “Nee, natuurlijk niet, je hóórde me toch?”
Ik bedank hem... hij is uit mijn beeld verdwenen.

Noodoproep van de bijen: BEREID ONS EEN WEG

2012 is het Jaar van de Bij. Laten we het hopen dat het ECHT het jaar van de Bij zal zijn. De bijen hebben ons heel hard nodig. Al geruime tijd worden er inspanningen verricht om de aandacht te vestigen op de situatie van de bijen, maar het lijkt echt nog niet genoeg. Hoe groot is onze betrokkenheid eigenlijk? Begrijpen we de noodzaak wel? Kunnen we nog meer mensen mobiliseren om werk te maken van perkjes met bloemen, geen bestrijdingsmiddelen meer te gebruiken, de bijenboodschap uit te dragen en vooral: de bijen geestelijk te ondersteunen?
In hoofdstuk 17 van het boek In de Stilte hoor je alles, lees je wat de bijen Piek eerder al lieten weten. En waarom het zo belangrijk is dat het grondig wordt aangepakt: “Een gezonde wereld creëren. Goede kasten, goede imkers, goede plaatsen. Stabiliteit bieden. Neem het serieus!” De bijen zijn verzwakt en dan is de geringste tegenslag al desastreus. Hoe is het nu? Piek sprak opnieuw met de bijen:

Ik merk matheid bij de bijen. Het kan zijn dat het moment niet helemaal goed is gekozen: het is zo’n 8 graden, de bijen zijn nog in hun winterhuisvesting. Toen het vorige week heel lekker weer was, zagen we de eerste bij tijdens het filmen van varkens, maar daarna werd het weer kouder.
Nu dus matheid en een gevoel van verzwakt zijn. Ik vermoed dat er behoorlijke verliezen zijn geleden, maar dat zal binnenkort blijken.
Ik vertel de bijen dat 2012 het Jaar van de Bij is. Daarop geven de bijen het beeld van rijen enthousiast applaudisserend publiek dat de bijen binnenhaalt. Maar de bijen zijn een armetierige stoet, gewond en gehavend.
‘Alleen in de stilte gebeurt het,’ hoor ik. ‘De verankering ligt in de stilte, niet in de hype van reclame en commercie. Bombarie is oppervlakkig.’
Ik sputter en verdedig: ‘Ja, maar om bij mensen het belang van bijen onder de aandacht te brengen, zal je toch een vorm moeten kiezen. Internet is daar een goede manier voor en er zijn op diverse plekken enthousiaste initiatieven die op kleurige wijze aan de man gebracht worden.’
De bijen zijn niet onder de indruk en blijven erbij dat onder de bombarie de stilte ligt. Daar is de stille, gestage stroom waaruit mensen putten die werkelijk voelen en weten hoe het ervoor staat met de bijen.
‘Het gaat niet om het meedoen aan het bijenfeestje, het gaat om de verankering na het feestje. Om projecten die goed en duurzaam worden neergezet.’ Deze boodschap en deze zorg hebben de bijen al eerder uitgesproken.
De bijen vertellen dat de bombarie niet hoeft van veel imkers. Voor hen waren bijen altijd al belangrijk, dat het nu het Jaar van de Bij is verandert daar niks aan. Wat dat aangaat passen bijen en imkers kennelijk bij elkaar: gestaag neerzetten, implementeren, geen uitschieters of hypes.
‘Maar,’ merk ik op, ‘bijen zijn niet alleen van de imkers. Ik ben net zo blij dat we van dat beeld af zijn.’ Ik hoor terug: ‘Bereid ons een weg’. Ha, dat kunnen we allemaal! De imker op een andere wijze dan de leek die zorgt voor voldoende biodiversiteit, bloemen en planten, in zijn eigen omgeving. We kunnen het samen doen en allemaal een beetje verantwoordelijkheid voelen!

Morgan kan onze steun gebruiken!

Hoogste tijd om weer eens contact op te nemen met Morgan, ‘onze’ orka, die sinds november in een attractiepark op Tenerife verblijft, waar ze meer ruimte heeft dan ze in het Dolfinarum had en bovendien met soortgenoten samen leeft. Haar eigen wens was altijd om weer vrij gelaten te worden in de oceaan.

Volgens de Orka Coalitie, die zich van begin af aan hard maakt voor de vrijlating van Morgan, maakt Morgan een zware tijd door in Loro Parque. Ik lees in de krant dat de Coalitie opnieuw een rechtszaak aanspant tegen het ministerie van economische zaken, landbouw en innovatie. De eis is nu dat Morgan alsnog naar Noorwegen verhuist en daar wordt uitgezet in een fjord. Maar als we de trainers en verzorgers van Morgan in het Loro Parque moeten geloven, is er geen reden tot zorg.

Ik leg het Morgan voor en hoor van haar: “Vertrouw op je eigen waarneming.” Daarom vergeet ik het krantenartikel en ik stem me verder af op Morgan. Ik voel dat ze het zwaar heeft. Er is veel te weinig ruimte. Het voelt als een kookpot. De andere orka’s vertonen wangedrag, begrijp ik van Morgan. Ontsnappen aan hen kan alleen als er een ander bassin geopend wordt, waardoor ze van elkaar gescheiden zijn.
Het lijkt erop dat de andere orka’s ergens in hun kop gecrasht zijn. Het kronkelt in die koppen. En de ruimte is veel te klein voor zulke grootse dieren, die van nature zoveel weidsheid om zich heen hebben.
Ik vraag Morgan hoe ze terugkijkt op het Dolfinarium. Het was veel te rustig en saai, maar ze was wel ‘het troetelkind’ en kreeg in die zin veel positieve aandacht van mensen. In Loro Parque moet ze de kracht van de andere orka’s zien te weerstaan.

Het voelt, net als eerder in het Dolfinarium, alsof ze enorm aan kracht heeft ingeboet. Ze laat zien dat ze haar ‘zuiverheid’ veilig heeft opgeborgen, diep in zichzelf. Alsof ze dat deel van zichzelf afschermt en beschermt.
Toen ik destijds na de uitspraak van de rechter, dat ze naar Tenerife overgebracht mocht worden, contact met haar had, nam ze me in beeld steeds mee naar de oceaan om samen te zwemmen en te genieten van de vrijheid. Ik wist toen dat ze ondanks haar gevangenschap vrij was in haar hoofd.

‘Hoe zit het nu met de vrijheid in je hoofd?’ vraag ik haar.
Die is ver te zoeken. Ze is diep gezonken. Ik vertel haar van de keren dat we samen zwommen en hoe goed dat voelde. Met moeite beklimmen we nu een trap en komen in de vrije oceaan. Het lijkt een beetje een must zoals we rondzwemmen, maar ik vind het belangrijk om haar te laten zien dat ze altijd in staat is om zichzelf in haar hoofd te bevrijden van de aardse last.
Ik druk haar op het hart dat er nog steeds mensen zijn die veel aan haar denken en die erg begaan zijn met haar. Dat doet haar goed. Maar ze is nu bezig te overleven. Ze wil haar psyche, haar geest, helder houden.

Morgan vindt zichzelf nog steeds een voorbeeld van hoe de samenwerking tussen mensen beter kan. En ze vindt het goed dat de Orka Coalitie doorgaat met haar vrij krijgen. Ik houd haar voor dat ik ervan overtuigd ben dat de mensen van het Dolfinarium hun best hebben gedaan voor haar. Dan hoor ik dat er veel dwingender redenen waren, zoals geld, macht en status. De mensen van het Dolfinarium lijken ‘te klein’ te zijn geweest voor de macht van Sea World. Ze lijken ingepakt te zijn.

Wat kunnen we nu nog doen voor Morgan en de andere orka’s, die in gevangenschap leven? Laten we in elk geval Morgan, de andere orka’s, het Loro Parque, de Orka Coalitie en rechtszaak, alle partijen die erbij betrokken zijn eens in het licht zetten met z’n allen. Wie weet wat er dan gebeurt.

Het doet Morgan goed dat er nog aan haar gedacht wordt, we kunnen haar vanuit ons hart steun en kracht toesturen. Het is goed als meer en meer mensen beseffen wat een grootse wezens orka’s zijn en dat het niet aan ons mensen is de natuur van deze dieren in te perken en te beheersen. De boodschap, de les en de uitdaging, die Morgan kwam brengen door verzwakt aan te spoelen op het strand, was samenwerking. Het overstijgen van alle persoonlijke of financiële belangen, verschillende meningen en het overstijgen van de angst. Alleen goede samenwerking tussen alle partijen zou ertoe hebben kunnen leiden dat zij vrijgelaten werd. Laat dat in elk geval een les voor ons zijn: Alleen door samenwerking en daarmee dus het overstijgen van persoonlijke belangen en angst, kunnen we oplossingen bewerkstelligen. Laten we kijken naar de gezamenlijke belangen, die we hebben in de wereld en daar samen aan werken.


Note: Hoofdstuk 29 van het boek ‘In de Stilte hoor je alles’ beschrijft de contacten die ik met orka Morgan had. Eén dag na het uitkomen van het boek werd besloten dat Morgan naar Tenerife overgebracht zou worden.

Aanvulling:

Naar aanleiding van deze oproep gaat Anna Vos, ook dierentolk, meteen aan de slag om Morgan, de andere orka’s in het attractiepark op Tenerife en alle betrokken mensen in het licht te zetten.

Ze stelt zich voor aan Morgan, legt uit wat ze komt doen en Morgan begint te praten:

“Mensen denken te weten wat goed voor ons is, maar ze weten het niet. Ze bedoelen het goed. Ze zijn bang dat als ze me vrijlaten en ik zou sterven, zij als de schuldigen daarvoor worden aangewezen. Ze maken ons geestelijk ziek. Wat we hier doen is alleen nog maar óverleven. Ik hoopte de mensen iets te leren.”

Anna vraagt of ze in haar lijf mag kruipen om te voelen hoe zij zich voelt. Dat mag. Onmiddellijk krijgt ze het heel benauwd, bijna alsof ze stikt. Ze voelt hoe haar geest zich afsluit van wat er gaande is en zich terugtrekt in een hoekje – overlevingsstrategie. “Het voelt een beetje als een goudvis in een ronde kom. Alleen maar alsmaar rondjes zwemmen, het houdt niet op, ik kan er niet uit en ik wil stoppen met rondjes zwemmen, maar ik kan niets anders doen.”

Morgan: “Mensen zijn hardleers … ikke, ikke, ikke. Er zijn mensen die het goed met ons voor hebben, maar niemand luistert naar ze. Ik zit gedwongen bij deze andere orka’s, kan mijn metgezellen niet zelf uitkiezen. Het is hier ieder voor zich.
Ik trek me geestelijk terug, sluit me op in mezelf om niet gek te worden. Er wordt OVER ons beslist, niet MET ons. Mensen zien het grotere geheel, de verbinding, nog niet. Ook de andere orka’s hier stompen af. Wij zijn gewend aan immense ruimten, hier zijn we opgesloten, is onnatuurlijk. Ik probeer niet te denken aan vrijheid, anders word ik gek. Daarom sluit ik mijn geest af. Te veel dieren in een te kleine ruimte, is onnatuurlijk, leidt onvermijdelijk tot problemen.

We zijn met zo velen om mensen wakker te schudden, maar ze slapen nog steeds (ze bedoelt: zo veel dieren overal ter wereld die als taak op zich hebben genomen om mensen bewust te maken). Ik heb hiervoor gekozen, maar het valt me zwaar. Laat mensen elkaar in het licht zetten en geef liefde door.
Mensen zijn niet superieur, ze zijn – net als wij – een schakel in het geheel.
Mensen stellen zich boven ons, maar we zijn gelijkwaardig. Als ze naar ons zouden luisteren, zouden ze weten wat we nodig hebben. We (ze bedoelt de dieren) blijven het proberen.

Sommige mensen moeten van hun voetstuk komen, anderen moeten hun nek durven uitsteken. Wij zijn machteloos zolang mensen niet wérkelijk naar ons willen luisteren. Maar we blijven het proberen. Laat liefde de drijfveer zijn, niet angst!
Er kan samenwerking zijn tussen mens, dier en natuur, maar de mens moet dat nog inzien. Dat is het behoud van de aarde. Ik blijf hopen. Wij zenden liefde uit, maar mensen doen er niets mee. Wij roepen mensen op tot samenwerking en begrip, maar ze zien alleen de verdeeldheid.
Er is alleen liefde, maar zoveel mensen zijn verhard en denken niet vanuit liefde en verbondenheid. Mensen denken vanuit “ik”, terwijl het “wij-bewustzijn” de basis van alles is. Stuur die boodschap de wereld in.”

Dan geeft Anna Morgan een healing en zet haar, de andere dieren en de mensen daar in het licht.

Dankjewel Anna, voor je bijdrage!

Het boek "In de Stilte hoor je alles" is te bestellen door een mail met naam en adres te sturen naar happy.view@xs4all.nl en het bedrag van 28 euro (€25,- voor het boek + €3,- p&p) over te maken naar giro 8029936 tnv Happy View te Utrecht.

Power to the pinguïns

Neem een pinguïn in gedachten en stuur hem/haar Liefde en kracht. Zie de kleintjes voor je en koester ze in gedachten... Denk aan de pinguïns, neem ze mee in je gebed of je meditatie. Ze hebben het nodig.

Ook al leven de pinguïns niet in gebieden waar wij mensen ook wonen, toch hebben ze te lijden onder de verslechterde condities op aarde. Door de opwarming van de aarde verdwijnen ijsvlaktes, waarop zij leven. Voedselschaarste drijft hen ver van hun bestaande territorium, waarbij de jongen vaak niet op tijd voorzien kunnen worden van eten.

De pinguïns meldden zich afgelopen week spontaan tijdens een bijeenkomst rond het boek ‘In de Stilte hoor je alles’ in Utrecht. Het was een noodkreet, een waarschuwing, en tegelijkertijd leek het alsof ze de moed al hadden opgegeven.

Piek: “Ik begrijp van de pinguïns dat ze aardig onderaan de voedselketen staan. Hun verminderde aantal heeft dus grote gevolgen voor de grotere zeedieren. Honger zal hen naar nieuwe gebieden doen trekken. Gebieden die te klein voor hen zijn. ”

Ik (Petra) vraag Piek om de pinguins nog eens te benaderen met de vraag: ‘Wat kunnen wij doen?’ Piek laat weten dat ze geen duidelijke quotes van de pinguïns zelf doorkrijgt, maar wel heel duidelijk een boodschap (in het engels dus):

“Wake up!” en “Save the world!”

Piek: “Het gros van de mensen ziet kennelijk niet de ernst achter de situatie van de pinguïns. Wat ik hoor is: Wees voorbereid. Het lijkt erop dat er (best veel) mensen zijn die een soort 'visionaire blik' hebben of even hebben mogen kijken, ervaren dat er een andere wereld is en dat die zich steeds meer gaat manifesteren en dat we daaraan zelf kunnen bijdragen.”

Niks is zonder gevolgen. De wereld is een geheel en een zeer ingenieus geheel. Het evenwicht daarin is zoek en dat is een gevolg van de menselijke manier van leven en nemen, het niet-respecteren van de natuur. Wij mensen worden nu opgeroepen een grote omslag te maken. Bewust leven, met respect omgaan met de natuur, ons voedsel, de aarde en de dieren. We lijken niet altijd direct zelf iets te kunnen doen, de pinguïns leven ver weg. Maar wat wij wel kunnen doen is onze bijdrage leveren door zelf bewust te eten, zuinig met energie om te gaan, respect te tonen voor elk levend wezen en ons bewust te worden van de eenheid en het evenwicht dat hersteld moet worden. En onze positieve bijdrage leveren door in gedachten, gebed en meditatie de pinguïns en andere bedreigde diersoorten een warm hart toe te dragen!

We hebben als mensen de wereld zo gecreëerd zoals ie nu is. Er komt een ommezwaai. ‘Voorbereid zijn’ betekent dat we nu keuzes moeten maken. In wat voor een wereld willen we leven? Daarbij wordt ons dus duidelijk gemaakt dat we er zelf bij zijn. Dat wij de medescheppers zijn van de nieuwe wereld. Hoe dat er precies uit gaat zien, de totstandkoming van deze nieuwe wereld, is nog een raadsel. Maar het is duidelijk dat we met onze levenshouding, onze gedachtenkracht kunnen manifesteren. Een nieuwe wereld scheppen, vanuit het hart. The only way.....

Dankjewel.

Petra

Michaël: Meditatie voor Moeder Aarde

Moeder Aarde – en wij dus ook als haar bewoners – zit midden in een grote transformatie. Aartsengel Michael* vergelijkt het met een baringsproces. Zij is zichzelf aan het vernieuwen, dat gaat niet zonder slag of stoot (pijn) maar haar nieuwe Zelf zal verrijzen. Daarom vraagt Michaël onze steun, support en gebed voor moeder Aarde. Ook in meditaties. Op deze manier:

Neem jullie moeder Gaia in je armen als het ware, visualiseer haar in een gouden licht, laat dit licht in haar wezen, haar buik doordringen, laat het doordringen tot in haar ozonlaag, haar aura. Doe dit met de grootst mogelijke liefde! Kijk naar je moeder en voel de liefde voor dit goddelijke wezen. Weet dat ze jullie voedstermoeder is en doe op alle gebieden meer en meer moeite om haar te ontlasten van alle vervuilingen. Ga bij wijze van spreken op de kansel en spreek. Spreek tot de onwetenden. Spreek tot de hardhorenden. Spreek in alle talen zal ik, aartsengel Michael, maar zeggen, zodat iedereen op deze wereld de inzichten krijgt hoe het anders kan.

Blijf niet langer achter een hoekje staan kijken geliefden, zonder actie te ondernemen. Wat ik (aartsengel Michael) hiermee wil zeggen is: begin eerst en vooral bij jezelf. Geef het goede voorbeeld en inzichten aan de minder bewuste.
Over de trillingen en energieën die moeder aarde nu teisteren: Door jullie bijdrage zal het voor haar veel makkelijker worden om door haar transformatieproces heen te gaan. Jullie maken werkelijk het verschil. Deze energieën en trillingen zijn ontstaan door het vele negatieve denken van de mensheid en vooral ook door het handelen in hebzucht en ik-zucht. Dit dient nu getransformeerd te worden.

Als hulp voor deze transformatie kunnen jullie je dit voorstellen als donkere wolken. Kijk naar deze wolken en doe je intentie. Je kunt deze woorden daarbij gebruiken: Negatieve gedachten, negatieve krachten, negatieve handelingen en negatieve zaken ontstaan door de mensheid naar moeder aarde toe: Verdwijn. Kijk ernaar en zie deze wolken helder wit worden met een glans er omheen als schijnt de zon erachter. Zie deze witte wolken met hun gouden aura en straal je grootst mogelijke liefde naar hen toe. Kom dan terug bij jezelf en sluit af naar believen.

Michael benadrukt dat het NU van belang is niet angstvallig af te wachten wat er komen gaat, maar dat wij ons eigen steentje (liefst een rots!) bijdragen! Wij maken het verschil. En we worden daarin beschermd. Door Michaël en de zijnen, door het Goddelijke in al z’n vormen. Die hulp en steun kunnen we altijd vragen. En zij vragen onze steun. Met al je gedachten, je dankbaarheid, je gebed, je meditaties, je Liefde, draag je bij. Het is nodig.

Petra

* Aartsengel Michaël vraagt uw hulp - channeling via Rita Pulmans van 26 januari 2012

De urgentie om iets te doen

Woensdagavond 25 januari 2012:
Bijeenkomst rond het boek ‘In de Stilte hoor je alles’ bij de Angelshop in Utrecht.


“Onze” leeuw - de leeuw op de voorpagina van het boek, de leeuw die het boek, de lezers en de mensen die het ter hand nemen kracht geeft – verdient eigenlijk wel een hoofdletter: de Leeuw. De koning der dieren kondigt zich al aan ‘in de Stilte’ als wij zo’n bijeenkomst voorbereiden. Hij vraagt niet of hij erbij mag zijn, hij IS er gewoon bij. Hij stimuleert ons steeds een stap verder te gaan, mensen te leren en te laten voelen hoe het werkt, het communiceren met dieren. Het ‘horen in de Stilte’. Hij is als sterke kracht aanwezig, onzichtbare en behulpzame partner op zo’n avond en wie weet zelfs de regisseur!

Daarom lieten we hem deze avond maar meteen onze gasten welkom heten. ‘Kijk maar of je de leeuw kunt waarnemen als je je ogen sluit, diep adem haalt, ontspannen gaat zitten. Misschien voel je hem, misschien zie je hem, misschien hoor je wat?’ Onze Leeuw ging rond, de een hoorde z’n brul, de ander zag ‘m recht voor z’n gezicht verschijnen, weer een ander ving de boodschap op ‘Het is tijd om jullie ogen te openen’, een paar mensen voelden zich warm worden, bij een enkeling borrelde de maag. Je krijgt wat je kunt ontvangen en je krijgt het op maat, is onze ervaring. In elk geval had de Leeuw iedereen even ‘aangeraakt’ met z’n energie, ook die ene persoon, die helemaal niks had gemerkt. Voor haar was het een beetje verwarrend, ze had iets anders verwacht. Toch is dit precies waar het over gaat. Je kunt afstemmen op dieren, je kunt kijken wat je waarneemt, wat je voelt, wat je hoort, wat je ziet. In de Stilte....

Het is duidelijk wat de Leeuw brult: Mens, zie en voel, ervaar je eigen kracht! Het is nodig. Het is niet alleen goed voor jezelf, de wereld heeft het nodig! De wereld is uit evenwicht, de dieren kunnen het niet veranderen. De mensen kunnen dat wel. De meeste mensen hebben nog niet door hoeveel kracht zij hebben. Scheppingskracht, gedachtenkracht. Het is de hoogste tijd om wakker te worden en om verantwoordelijkheid te nemen voor de situatie op aarde. Die noodzaak was sterk voelbaar op deze avond.

We hadden er een vrolijk avondje van willen maken, dat was het ook best, maar we konden niet om de urgentie heen. De bijen dienden zich aan om via Piek te laten weten dat er veel meer moest gebeuren aan de bewustwording rond hun situatie. Zijn jullie er klaar voor? Als wij tevoorschijn komen? Ik kreeg de indruk dat dit een ‘dubbele boodschap’ was. Het gaat er zowel om dat de bijen voedsel nodig hebben, dat het voorjaar vroeg lijkt te beginnen, dat de natuur in de war is, dus enerzijds een noodkreet om de bloemetjes buiten te zetten, anderzijds een diepere, bijna religieuze boodschap: Zijn jullie klaar?

Eerder al refereerden de bijen in een gesprek met Piek (ook beschreven in het boek) aan het bijbelse verhaal van de tien wachtende meisjes. De meisjes, die genoeg olie in hun lampjes moesten hebben voor als de bruidegom arriveerde. Vijf meisjes hadden dat wel, vijf andere meisjes niet. De uitleg van de bijen (citaat uit het boek): ‘Er is een verandering gaande in de wereld. Mensen met licht kunnen het zien. Zonder licht worden mensen overdonderd. Zie het als het ineens aandoen van het licht: je ogen gaan dicht van zoveel licht terwijl je het aankomende licht wel kunt zien als je eigen licht al aan was. Mensen moeten dus voorbereid zijn, door hun eigen lichten aan te doen. Dat maakt de overgang makkelijker. Ze moeten niet investeren in het verleden. En het leven niet te zwaar en serieus maken.’

En toch is het een serieuze zaak. ‘Volg ons, bid voor de wereld, bid voor ons,’ vragen de bijen. ‘Creëer een gezonde wereld,’ zeggen ze, ze hebben goede kasten nodig, goede imkers, goede plaatsen. Ze vragen ons het serieus te nemen en stabiliteit te bieden. Praktisch gezien kunnen we een heleboel doen voor de bijen. Dit jaar is uitgeroepen tot Het jaar van de Bij. Dat zal hopelijk bijdragen tot bewustwording op grotere schaal. Maar het gaat dus over veel meer: Over de wereld als geheel. ‘De aarde moet omhoog gebracht worden.’ Er is een schonere wereld nodig, er is ook een grotere bewustwording nodig. Dat gaat samen. ‘In de bijen wordt zichtbaar wat er met jullie gebeurt. Bijen kunnen niet ingrijpen, mensen wel.’

Er dienden zich op de bijeenkomst nog meer diersoorten aan met ‘noodkreten’: De pinguins, krokodillen, ijsberen... Hierover allemaal later meer op deze pagina. We nodigen jullie hier in elk geval uit deel te nemen aan het sturen van licht naar (of te bidden voor) al die situaties, naar de dieren in nood, maar ook naar de mensen die wel iets kunnen doen. Waar je zelf iets kunt doen: Graag!

Tot slot nog een dringende oproep namens de dieren: Geen verdeeldheid, geen strijd! Het gaat om de samenwerking. Samen kunnen we de wereld mooier maken.

Petra

"Jij bent onze stem."

“Jij bent onze stem,” zegt de leeuw tegen Piek in het laatste hoofdstuk van het boek In de Stilte hoor je alles. De wereld is uit evenwicht. Dat komt omdat er geen respect is, volgens de leeuw.
De dieren willen gehoord worden, zij kunnen de situatie niet veranderen. De mensen wel.
“De natuur is er voor de mens. Als de natuur in de war is, kan de mens niet meer leven,” zeggen de bijen. “Er moet zorg besteed worden aan ons! Het mag niet opgegeven worden!”

Diverse diersoorten verkeren in noodsituaties. Ze moeten zien te overleven in erbarmelijke omstandigheden of worden met uitsterven bedreigd. Wat kunnen we doen als mensen?
Allereerst ons respect weer tonen voor de natuur. We hebben elkaar nodig. Wat is de mens zonder planten, zuurstof, dieren en schoon water? Wij zijn als mens niet meer, niet beter en niet ‘de baas’, maar wij zijn wel verantwoordelijk. We zijn verantwoordelijk voor de ontstane situatie en we zijn verantwoordelijk voor de verandering. Doe het niet met strijd, het gaat niet om actie voeren. Ook dat laten de dieren duidelijk weten. Actie verhardt, het verscherpt de tegenstellingen, strijd lost niks op. Maar we kunnen wel onze verantwoordelijkheid nemen. Iedereen kan bijdragen aan een mooiere en betere wereld.
Dat kan zowel praktisch als energetisch. Het maakt uit dat je zorg draagt voor bloeiende planten in je tuin, zodat de bijen straks weer genoeg voedsel kunnen vinden. Het maakt uit dat je bewust je voedsel uitkiest en dankbaar bent voor wat de aarde te bieden heeft. Het maakt ook uit dat je de dieren een warm hart toedraagt, licht stuurt, healing stuurt of mediteert of bidt voor ze. Ook de positieve kracht van je gedachten, je intenties, is energie die iets kan bijdragen.

Op deze site zullen we de dieren, die het nu heel hard nodig hebben, aan het woord laten komen. En we hopen van harte dat jullie op je eigen manier willen bijdragen aan hun situatie door hen licht, liefde, respect en dankbaarheid te sturen.
Kijk regelmatig naar op deze pagina voor meer nieuws en actualiteiten! Namens de dieren: Hartelijk dank alvast!

Petra

Het boek "In de Stilte hoor je alles" kan worden besteld door een mail met naam en adres te sturen naar: happy.view@xs4all.nl en het bedrag (€25,- + €3,- p&p) over te maken naar giro 8029936 tnv Happy View te Utrecht.