Wat gij niet wilt dat u geschiedt....

Doordat ik via de ‘delicate universal mental language’ met dieren communiceer, word ik vaak geconfronteerd met heel verrassende inzichten. Ik noem het geconfronteerd, omdat het bij mij een kortstondige botsing teweeg kan brengen met wat ik zelf tot dan toe dacht. Het is mij inmiddels duidelijk dat het met dieren hetzelfde is als met mensen: je kunt op verschillende lagen contact hebben met elkaar. Net zoals je op verschillende lagen contact kunt hebben met jezelf. De ene keer ben je heel fysiek georiënteerd, de andere keer ben je in een filosofische bui. Er zijn momenten dat je dingen heel helder ziet en voelt, maar het kan ook zijn dat je mistig in je hoofd bent en het allemaal even niet meer weet. Je communiceert met de ander vanaf de laag waarin je je bevindt. Zit je allebei op een heel ander level, dan versta je elkaar niet en is er geen wisselwerking, geen resonantie. Vanuit de laag waarin dieren en ik elkaar ontmoeten, kan het dus zijn dat ik dingen door krijg die verrassend zijn: - dierentuindieren die doorgeven dat ze ervoor gekozen hebben om een leven in gevangenschap door te brengen - aangespoelde dieren die vinden dat ze niet opgevangen hadden moeten worden - dieren uit de bio-industrie die ervoor gekozen hebben daar terecht te komen om mensen te laten inzien waar ze mee bezig zijn - koeien en varkens die weten dat ze er zijn om opgegeten te worden door mensen - dieren die over hun eigenaren die hen mishandelen of verwaarlozen, zeggen: ‘Ze weten niet beter.’ Allemaal reacties die je niet zo snel verwacht, maar die ik toch hoor. Moeten we dan onverschillig zijn en denken: ach, ze hebben er zelf voor gekozen? Nee, absoluut niet! Want deze dieren zijn niet voor niets in deze omstandigheden terechtgekomen. Deze dieren geven ons een kans om onze inzichten en gedragingen bij te stellen. Maar ook al kan een dier zich ergens nog herinneren dat het een hoger plan dient, op het aardse niveau kan het wel heel zwaar zijn! De fysieke omstandigheden kunnen uiterst belabberd zijn. In de natuur kunnen dieren goed omgaan met fysiek ongemak. Maar voor dieren die door toedoen van mensen in situaties gedwongen zijn die niet bij hun natuur past, ligt het anders. De emotionele en psychische verminkingen komen bij de fysieke lasten op. De dieren zijn niet meer de dieren zoals ze van nature bedoeld zijn. Ze zijn geen eenheid meer, noch met zichzelf, noch met hun soortgenoten. Vroeger worstelde ik met het verhaal van de kruisiging van Jezus. Jezus was ons altijd voorgesteld als held, als Redder, als degene van wie je het uiteindelijk moest hebben. Maar op het moment dat hij gekruisigd werd, was het allemaal heel zwaar voor hem. Ik heb me daar als kind regelmatig over verbaasd: hij wist toch waarvoor hij hier was, hij wist toch wat er ging gebeuren, de lijn met zijn vader daarboven was toch goed, hij had toch vertrouwen? Vanwaar de worsteling en het opzien tegen een kruisiging die zoveel anderen in die tijd ook moesten ondergaan? Pas later begreep ik het grote verhaal om deze gebeurtenis heen en begreep ik ook de onschuld van Jezus. Dieren zijn ook onschuldig, zij hebben niks misdaan, zij zijn zoals ze geschapen zijn met bijpassend gedrag. Wij mensen hebben de wereld uit balans gehaald, onder andere door hoe wij met dieren omgaan. En wij mensen zijn weer in staat om die balans te herstellen. ‘Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet’ lijkt me een mooi toepasbare slogan in onze manier van omgang met dieren. En dan uiteraard wel uitgaand van de natuur van elke individuele diersoort.