Angorakonijnen China

Als dierentolk ben ik in staat om met veel (soorten) dieren overal ter wereld contact te leggen. Zoals via email of Skype gepraat kan worden worldwide, zo kan ik ook communiceren met dieren die zich ergens anders bevinden dan waar ik ben.

Vandaag nam ik de tijd om te kijken naar het filmpje dat gemaakt is van angorakonijnen in China. De dieren worden vastgebonden en zonder verdoving wordt de vacht van hun lijf geplukt. Daarna worden ze weer in hun hok gezet, waar ze alleen zitten en geen contact hebben met andere konijnen.

Het filmpje is natuurlijk niet leuk om te zien. Maar als dierentolk is het een vereiste dat je dieren zonder oordeel benaderd. Dus ik schakel de beelden en indrukken die ik binnen heb gekregen uit en stel me in op de konijnen.
Ik merk dat ik goed zit, dat ik contact heb met deze dieren, maar er gebeurt niks. Dan realiseer ik me dat ik ‘te vol’ zit en ik zie dat ik vanaf mijn riante plek een bepaalde vreugde heb die zij niet herkennen. Deze konijnen kennen geen vreugde. Totaal niet. Dus ik moet mezelf neutraler opstellen om met hen te kunnen communiceren.
Ze laten zien dat het licht is bij hen, dat er lawaai is (een soort ‘hoekerig’ geluid wat heel naar is voor ze) en dat ze in een verstilling, een verstijfing leven. Een soort continue freeze-houding.
De dieren willen zo min mogelijk voelen. Zo min mogelijk ervaren.
Het zou me niks verbazen als ze niet normaal eten, maar dwangvoer krijgen. Want om te eten heb je op z’n minst een bepaalde hoeveelheid levensdrift nodig en die merk ik totaal niet bij deze dieren.
Ik ga met ze naar het moment van plukken en hoor dat ze zich zo stil mogelijk houden, in de hoop dat het ophoudt. Maar het houdt niet op. Het krijsen dat ze doen is niet de bedoeling, maar het gebeurt.
Ik krijg door hoe ze zich voelen als ze weer in hun hok zitten (branderig/vurig), maar het moment van plukken kunnen ze mij niet laten ervaren. Ik vermoed dat het zo groots is, dat de dieren op dat moment niet meer aanwezig zijn maar uit hun lichaam treden. Zo hoeven ze het niet te ervaren.
De emotionele pijn, de zielepijn is vele malen groter dan de lichamelijke pijn!
Deze dieren proberen met een minimale ademhaling te leven. Alles wat je aan levensruimte inneemt, is teveel.
Ik merk niet dat ze nog weten wat een normaal konijnenleven is.

Ik vraag wat ik voor ze kan doen, maar ze vragen niks. Omdat ze geen wensen of verwachtingen hebben. Het is totaal doods in hen. Weer krijg ik het beeld dat ze zich zo klein mogelijk maken, zo min mogelijk ademhalen en zo min mogelijk ruimte innemen.

Ik zie dat de mens de wreedste is onder alle diersoorten.
Het zal me niet verbazen als je niet zomaar op zo’n bedrijf binnenkomt. En het zou me ook niet verbazen als werknemers een contract moeten ondertekenen waarin ze zich aan zwijgplicht houden. Allemaal om ‘zeuren’ van buitenaf te voorkomen.
De mensen die er werken zijn hard, gevoelloos en hebben totaal geen aandacht voor het dier. Dat het leeft, is lastig. Want het dier kan doodgaan en dan is het niet meer bruikbaar omdat de vacht niet meer groeit. Ontlasting en urine is ook een lastig iets. Het kan de vacht vies maken.

Ik ben bij varkens in de bio-industrie geweest en dat vond ik ook vreselijk. De apathie en de psychische verminking zijn afschuwelijk. Bij de varkens had ik nog het idee dat er een bepaalde zin was: ons mensen bewust maken dat het zo niet langer kan. Maar bij deze konijnen kan ik geen enkele zin ontdekken. Wat er met hen gebeurt, gebeurt zo massaal, zo stiekem en zo respectloos. Deze konijnen zijn er nog erger aan toe dan de varkens in de bio-industrie.
 

 

 (foto's zijn uit de Nieuwsbrief van de PvdD)

 

 

Bultrug Texel (3)

Ik twitterde laatst: ‘Iedereen overleeft de dood’. Dat wordt deze ochtend weer duidelijk als ik contact maak met de bultrug. Hij leeft nog, ook al is het niet in het lichaam waarin hij zich manifesteerde. Vanaf een hoogte kijken we in alle rust naar beneden. ‘Het gaat om grotere processen dan het lichaam,’ hoor ik. ‘De eenheid ligt niet daar, niet in de dualiteit, waar nu zoveel wordt uitgevochten.’ We kijken naar alle heftigheid die rond zijn stranding zijn ontstaan. En die doorgaan: tegenover elkaar staande emoties, verschillende belangen, verschillende denkwijzen en uitvoeringen van die denkwijzen. Boosheid, verdriet, actie, wie heeft macht, zeggingskracht, beslissingsbevoegdheid? Het ziet eruit als een hoop ellende. ‘Hoe hadden we ermee om kunnen gaan?’ vraag ik de bultrug. ‘Het eerste antwoord op alles is: rust. Verbinden vanuit meditatie. Vanuit die hogere, andere laag worden de juiste besluiten genomen.’ Ik doorvoel helemaal wat dit dier, deze geest, bedoelt maar hoe leg ik het uit? Inmiddels heb ik geleerd om daar niet zelf mee te worstelen, maar het de dieren te vragen. ‘Het is simpel,’ antwoordt de bultrug, ‘Als je in een ei of in een cocon zit, dan zie je niet veel. Op een gegeven moment begint het te knellen, moet je eruit en dan… gaat er een wereld voor je open! Allemaal nieuwe mogelijkheden. De grap is: je kern, je wezen, was in de cocon of in het ei hetzelfde, alleen is er veel veranderd.’ De hele tijd is er vrede en liefde rondom hem. Dieren laten van zich horen en gelukkig zijn er steeds meer mensen die hun boodschap verstaan. Hoofdstuk 28 van het boek ‘In de Stilte hoor je alles’ heeft als titel ‘Boodschappers van een betere wereld’. Daarin komen bruinvissen, een dolfijn en een walvis aan het woord. Hoofdstuk 29 gaat over de dappere orka Morgan, ook een boodschapper. Het boek 'In de Stilte hoor je alles' is geschreven door dierentolk Piek Stor in samenwerking met Petra Maartense. Het boek is te bestellen via info@piekstor.nl, www.happyview.info, boekhandels en bol.com

Bultrug Texel (2)

15-12-2012 zocht dierentolk Agnes Jansen contact met de bultrug: "Vanavond heb ik zelf contact gezocht met bultrug Johannes toen ik hoorde dat hij nog leefde en de eerste euthanasiepoging was mislukt. Ik wilde graag iets voor hem doen, wat dan ook, een telepatisch gesprek en/of een uitgebreide healing misschien. Het werd een gesprek in combinatie met een healing: 'Ik hoef niet te overlijden, het is niet nodig dat ik overlijd. Dierenliefde is onbegrensd. Ik heb een boodschap. De wereld is toe aan verandering.' Dan voel ik opeens getouwtrek alsof er aan alle kanten aan hem wordt getrokken. En vervolgens voel ik een groot verdriet om de mensheid. De mensheid schaamt zich diep voor zichzelf, het zijn hele diepe wonden. De bultrug: 'Mijn doodvonnis is a.s., dat voel ik. Ik heb niets te verliezen. Ik word voor veel geld verhandeld. Ze willen alles van mij hebben. Ik krijg geen kans. Jullie worden voorgelogen. Maar de liefde voor dieren is groeiende. Deze wereld zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik kan deze wereld met een gerust hart verlaten. Het was niet voor niets. Doe je best om dieren te verstaan en te begrijpen. We kunnen elkaar woordeloos verstaan. Jullie worden gedwongen je afzijdig te houden. Zoals zo vaak wordt de waarheid verdraait door de mensen die financieel gewin nastreven. Na mij de zondvloed. Ik baad in liefde. Het was niet voor niets, daarom ben ik toch gelukkig.' Liefdevol neem ik afscheid en stuur hem healing. Ik hoop van harte op een wonder en dat er morgen een andere beslissing wordt genomen..."

Bultrug Texel (1)

Op 12-12-2012 strandde een bultrug bij Texel (zie de diverse berichtgevingen op internet). Dierentolk Anna Vos maakte 14-12 contact met het dier en schreef daarover aan een groep andere tolken: "Lieve mensen, ik heb net met de bultrug contact gehad. Ik kreeg door dat hij bewust hier gekomen was om aandacht te vragen voor de noodzaak van mensen om MET dieren te praten en niet OVER ze. Hij gaf door dat mensen niet inzien hoe belangrijk het is voor het voortbestaan van de aarde dat er meer contact gaat ontstaan tussen alle vormen van leven. Veel mensen denken nog steeds dat ze oppermachtig zijn en alwetend en dat ze het recht hebben over de dieren en de natuur te beslissen. De bultrug hield (zo voelde dat voor mij) een pleidooi voor "dierentolken" (ik noem het maar even zo) en hoopt dat er steeds meer mensen zijn die ook dat contact zullen aangaan. Dat was min of meer zijn missie, dat was waar hij aandacht voor vroeg met zijn komst hier: "mensen, praat met ons alsjeblieft". Hij liet me een plaatje zien: de ene groep mensen wil hem per se redden, de andere groep zegt dat dat niet kan, weer een andere groep zegt dat je een stervende meeuw op het strand ook gewoon laat liggen, dus waarom een bultrug dan ook niet, weer anderen zeggen dat ze hem (de bultrug) juist wél uit zijn lijden moeten verlossen. Hij is heel verdrietig dat er over zijn rug heen over hem beslist wordt en actie wordt ondernomen en dat niemand met hem praat, hem vraagt hoe hij hier gekomen is, of dat misschien een reden heeft, of hij misschien een boodschap heeft en wat hij zelf wil. Hij gaf ook door dat er vele dieren zijn die hier zijn om boodschappen aan de mensheid door te geven, wetend dat dit kan resulteren in hun overgaan. Maar ze willen zo graag dat mensen zich bewust worden van het belang van contact tussen al wat leeft. Wat een liefde en wijsheid straalt dit dier uit. Hij wilde dat ik dit doorgaf, dus bij deze. Ik voel me dankbaar dat hij me dit wilde vertellen."

Wat gij niet wilt dat u geschiedt....

Doordat ik via de ‘delicate universal mental language’ met dieren communiceer, word ik vaak geconfronteerd met heel verrassende inzichten. Ik noem het geconfronteerd, omdat het bij mij een kortstondige botsing teweeg kan brengen met wat ik zelf tot dan toe dacht. Het is mij inmiddels duidelijk dat het met dieren hetzelfde is als met mensen: je kunt op verschillende lagen contact hebben met elkaar. Net zoals je op verschillende lagen contact kunt hebben met jezelf. De ene keer ben je heel fysiek georiënteerd, de andere keer ben je in een filosofische bui. Er zijn momenten dat je dingen heel helder ziet en voelt, maar het kan ook zijn dat je mistig in je hoofd bent en het allemaal even niet meer weet. Je communiceert met de ander vanaf de laag waarin je je bevindt. Zit je allebei op een heel ander level, dan versta je elkaar niet en is er geen wisselwerking, geen resonantie. Vanuit de laag waarin dieren en ik elkaar ontmoeten, kan het dus zijn dat ik dingen door krijg die verrassend zijn: - dierentuindieren die doorgeven dat ze ervoor gekozen hebben om een leven in gevangenschap door te brengen - aangespoelde dieren die vinden dat ze niet opgevangen hadden moeten worden - dieren uit de bio-industrie die ervoor gekozen hebben daar terecht te komen om mensen te laten inzien waar ze mee bezig zijn - koeien en varkens die weten dat ze er zijn om opgegeten te worden door mensen - dieren die over hun eigenaren die hen mishandelen of verwaarlozen, zeggen: ‘Ze weten niet beter.’ Allemaal reacties die je niet zo snel verwacht, maar die ik toch hoor. Moeten we dan onverschillig zijn en denken: ach, ze hebben er zelf voor gekozen? Nee, absoluut niet! Want deze dieren zijn niet voor niets in deze omstandigheden terechtgekomen. Deze dieren geven ons een kans om onze inzichten en gedragingen bij te stellen. Maar ook al kan een dier zich ergens nog herinneren dat het een hoger plan dient, op het aardse niveau kan het wel heel zwaar zijn! De fysieke omstandigheden kunnen uiterst belabberd zijn. In de natuur kunnen dieren goed omgaan met fysiek ongemak. Maar voor dieren die door toedoen van mensen in situaties gedwongen zijn die niet bij hun natuur past, ligt het anders. De emotionele en psychische verminkingen komen bij de fysieke lasten op. De dieren zijn niet meer de dieren zoals ze van nature bedoeld zijn. Ze zijn geen eenheid meer, noch met zichzelf, noch met hun soortgenoten. Vroeger worstelde ik met het verhaal van de kruisiging van Jezus. Jezus was ons altijd voorgesteld als held, als Redder, als degene van wie je het uiteindelijk moest hebben. Maar op het moment dat hij gekruisigd werd, was het allemaal heel zwaar voor hem. Ik heb me daar als kind regelmatig over verbaasd: hij wist toch waarvoor hij hier was, hij wist toch wat er ging gebeuren, de lijn met zijn vader daarboven was toch goed, hij had toch vertrouwen? Vanwaar de worsteling en het opzien tegen een kruisiging die zoveel anderen in die tijd ook moesten ondergaan? Pas later begreep ik het grote verhaal om deze gebeurtenis heen en begreep ik ook de onschuld van Jezus. Dieren zijn ook onschuldig, zij hebben niks misdaan, zij zijn zoals ze geschapen zijn met bijpassend gedrag. Wij mensen hebben de wereld uit balans gehaald, onder andere door hoe wij met dieren omgaan. En wij mensen zijn weer in staat om die balans te herstellen. ‘Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet’ lijkt me een mooi toepasbare slogan in onze manier van omgang met dieren. En dan uiteraard wel uitgaand van de natuur van elke individuele diersoort.

Licht naar Syrië

Deze meditatie is een uitnodiging voor iedereen om mee te doen met het sturen van Licht naar Syrië. Hoe het werkt, hoe je mee kunt doen, wordt uitgelegd in deze meditatie. Kijk zo vaak je wilt of doe het op je eigen manier. Je helpt de wereld en je helpt jezelf ermee. Inge De Smedt laat zich in deze meditatie leiden en voeden door "Wij" - onze broeders en zusters vanuit het licht, die in groten getale klaar staan om ons te ondersteunen en hun lichtkracht via ons te laten werken. 10 juni 2012, Erembodegem, Antakara ism Happy View, Jan Ceulemans (camera), Inge De Smedt (meditatie), Petra Maartense www.tweelingzielen.be / www.antakaranacentrum.be / www.happyview.info

De zeehond in Goudswaard

Anna Vos:
De zeehond in Goudswaard trekt aan me. Ik pak zijn foto erbij en stel me voor, vertel dat ik zijn foto op facebook zag. Hij reageert direct:
“Mensen communiceren niet meer wérkelijk met elkaar, van ziel naar ziel. Ik ben ooit opgevangen en weer uitgezet. Ik ben niet bang voor mensen, mensen zijn bang voor elkaar, laten zichzelf niet echt aan elkaar zien zoals ze zijn. Ik laat me zien zoals ik ben, heb niets te verbergen. Waarom doen mensen alsof?
We zijn ‘beings’, geen ’doings’. Het gaat om wie je bent, niet wat je doet... Werk is niet belangrijk als je hart er niet in zit. Is dat wél zo, dan is het geen werk, dan is het liefde verspreiden.”
Ik word emotioneel, voel tranen. De zeehond zegt: “Ja, laat maar zien wat je voelt, dat is goed, mensen laten te weinig zien wie ze zijn. Wij gebruiken al ons potentieel, wij doen wat we zijn, zoals we zijn, wij zijn ons vrije zelf, we laten ons niet kneden. Mensen worden te veel geleefd, laten zich leven. Jullie moeten opstaan, wakker worden.”
Ik vraag: “Waarom ben je hier, op deze plek?”
Hij antwoordt: “Wat denk je zelf?”
Ik reageer: “Ik weet het niet, daarom vraag ik het jou.”
Hij zegt: “Mensen en dieren moeten meer integreren, mensen hebben ons (dieren) nodig, het is belangrijk dat ze naar ons luisteren. Mensen horen toch de aarde te beheren? Maar ze luisteren niet naar ons, ze denken dat ze almachtig zijn. Zonder ons, dieren, is er geen aarde. Mensen vervuilen de aarde en vernietigen haar. Als ze niet uitkijken, is er geen aarde meer omdat die onleefbaar wordt voor dieren. Dat geldt ook voor de zeeën. Wij hebben onze natuurlijke leefomgeving nodig, mensen manipuleren dat.
Ik ben niet verdwaald, ik ben hier bewust, ik wist dat ik mensen zou bereiken die naar me wilden luisteren. Geef door dat mensen dieren nodig hebben – net zoals de bijen dat zeggen. Waarom luisteren mensen niet? Zo velen van ons, dieren, hebben het geprobeerd, maar zijn niet gehoord. Ze hebben zich opgeofferd.”
Ik vraag: “Ben je ziek?”
Hij antwoordt:”Nee, ik wil mensen bereiken. Het water vervuilt, overal ter wereld. Waarom doen mensen dat?”
Het blijft even stil, dan hoor ik: “Ik ga nou eten.”
Hij duikt het water in.
Ik ben stil en vraag me af of ik dit allemaal zelf heb zitten verzinnen.
Dan hoor ik hem ergens onder water (het klinkt alsof hij zijn bek vol vis heeft en met volle mond praat) brommen: “Nee, natuurlijk niet, je hóórde me toch?”
Ik bedank hem... hij is uit mijn beeld verdwenen.